1.2-Zuch kocha Boga i Polskę

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Całkiem niedawno w pewnym mieście żył sobie chłopiec o imieniu Adaś. Bardzo lubił czytać, najbardziej książki historyczne. Dzięki temu poznawał wielu bohaterów, którzy oddali życie za Polskę. Bardzo chciał być taki jak oni – odważny, dzielny, silny. Jego marzeniem było poświęcić się jak oni. Najlepszym rozwiązaniem wydawała mu się wojna. Koniecznie chciał, aby wybuchła, by móc walczyć w obronie ojczyzny, strzelać do wroga. By razem z przyjaciółmi móc brać udział w akcjach i razem z nimi umrzeć. Dlatego uwielbiał bawić się z kolegami na podwórku w wojsko. Pewnego dnia spotkał w swojej szkole zuchy, które zapraszały dzieci na swoją zbiórkę. Od razu spodobały mu się ich mundury – skojarzyły mu się z wojskiem i pomyślał, że jeśli pójdzie na spotkanie zuchów, to nauczy się tam walczyć i przygotuje się do wybuchu wojny. Jednak, gdy przyszedł na zbiórkę, wszystko wyglądało inaczej – dzieci wesoło się bawiły i nikt nie myślał o wojnie. Adasiowi podobały się zabawy zuchów i to, że wszyscy tam byli tacy mili i przyjaźni. Postanowił pójść na następną zbiórkę, mimo tego, że było mu przykro, że nie będzie mógł umrzeć za ojczyznę. Pod koniec zbiórki powiedział o tym drużynowemu i zapytał, czy nie dałoby się temu jakoś zaradzić. Druh uśmiechnął się i wytłumaczył Adasiowi, że aby móc służyć ojczyźnie wcale nie musi za nią umierać. Wcale nie musi być wojny. Wystarczy, aby dobrze się uczył, szanował polską mowę, nie zaśmiecał jej obcymi wyrazami, nie przeklinał, szanował przyrodę, starał się dowiedzieć jak najwięcej o swoim kraju. Adaś pomyślał, że całkiem odpowiada mu taka służba, bo chciałby jeszcze trochę pożyć. Od tego dnia postanowił być dobrym zuchem, aby w ten sposób służyć ojczyźnie.

Katarzyna Barszczewska

Przedruk z „Zuchmistrz-yni” nr 110-111