01 - Magiczne Księgii

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Margit Sandemo

Saga o czarnoksiężniku tom 1

(Przełożyła Anna Marciniakówna)

Pastor Jon Magnuson obudził się pewnej

nocy Roku Pańskiego 1648 w swoim

domu w północno - zachodniej Islandii,

ponieważ coś ciężkiego przyciskało mu stopy.

W nogach łóżka majaczył niewyraźnie

czarny, duży cień.

Wielebny Jon domyślał się, kto mógł

na niego nasłać tę istotę z piekielnych

otchłani. Zdarzyło się bowiem, że uraził

dumę dwóch mężczyzn, ojca i syna. Ci zaś

zjednali sobie niedobrą opinię ludzi

posługujących się magią, czarnoksiężników.

Oto dopełnić się miała ich zemsta...

Przyczyna wszystkich dziwnych i przerażających wypadków, przez jakie musiała przejść pewna młoda dziewczyna z zachodniego wybrzeża Norwegii na przełomie siedemnastego i osiemnastego wieku, zawiera się w trzech księgach zła, dobrze znanych z najbardziej mrocznego rozdziału w historii Islandii.

Księgi pochodzą z czasów, gdy w Szkole Łacińskiej w Holar, na północy Islandii, rządził zły biskup Gottskalk, czyli z okresu pomiędzy latami 1498 a 1520. Biskup uprawiał prastarą i już wtedy surowo zakazaną czarną magię; Gottskalk Zły nauczył się wiele o magii w osławionej Czarnej Szkole na Sorbonie.

Szkoła Łacińska w Holar była za panowania Gottskalka tak niebezpieczna, że macki zła rozciągały się stamtąd zarówno w czasie, jak i w przestrzeni; żądza posiadania owych trzech ksiąg o piekielnej sztuce rozpalała się w każdym, kto o nich usłyszał. Ani jedna dusza nie pozostała wobec nich obojętna.

Zresztą... Aż do naszych dni przetrwała ich ponura, budząca lęk sława.

Norwegia, pod koniec siedemnastego wieku.

Tiril - takie imię nosiła pewna młoda dziewczyna, która mieszkała w Bergen w Norwegii, Jej stosunek do ludzi nacechowany był podejrzliwością i działo się to nie bez powodu.

Świetnie natomiast porozumiewała się ze zwierzętami, okazywała im wiele współczucia, co one najwyraźniej odwzajemniały.

Początkowo Tiril była niezwykle szczerym i otwartym dzieckiem. Niezbyt to szczęśliwa cecha w czasach, kiedy dzieci karano dotkliwie za najmniejsze przewinienie, gdy żyły w surowej dyscyplinie, a mało kto przejmował się tym, co czują.

Jako mała dziewczynka Tiril mogła nieoczekiwanie objąć za nogi całkiem obcą osobę tylko dlatego, że żywiła do niej sympatię. Ponadto ze szczególną miłością przytulała bezpańskie psy, toteż często otrzymywała kuksańce i policzki a to od matki~ a to od niańki za niestosowne zachowanie.

Wszędzie było jej pełno, na krótkich nóżkach biegała po pokojach i kochała całe otoczenie, zwłaszcza swoją urzekająco piękną matkę. Ale przepełniającą ją miłością ogarniała wszystkich.

Drugą ubóstwianą przez Tiril istotą była Carla, jej starsza siostra. Carla odznaczała się wielką urodą, podobnie jak matka, lecz, niezwykle cicha, miała w sobie coś anielskiego. Carla czesała swoje długie jasne włosy w piękne francuskie loki. Tiril natomiast miała włosy nieokreślonego koloru, jakiś szary blond, proste, z których nijak nie dało się ułożyć porządnej fryzury, toteż obcinano je, jak to się mówi, pod donicę, czyli ani długo, ani krótko, równo dookoła, jakby nałożono na głowę niedużą miskę i przy - cięto włosy wzdłuż jej brzegu. Takie fryzury noszą niektórzy mnisi.

Największym powodem ojca do dumy był fakt, że jest podobny do Christiana Czwartego...

Rodzice pochodzili z Christianii. Dopiero niedawno sprowadzili się do Bergen, gdzie ojciec Tiril otrzymał znakomite stanowisko w firmie handlowej. Carla bardzo się przejmowała tym, że bergeńskie dzieci wyśmiewają wschodni dialekt obu sióstr, i przeważnie milczała. Tiril natomiast nic sobie z tego nie robiła. Ona kochała nawet te dzieci, które jej dokuczały, i nadal posługiwała się rodzimym dialektem, żeby dostarczyć im rozrywki.

Rodzina zajmowała stosunkowo ładne i wygodne mieszkanie, nie zaliczała się wprawdzie do najwyższych sfer : miasta, lecz była akceptowana. Łaskawie pozwalano im bywać u lokalnej socjety, byle tylko nie zapominali o swoim właściwym miejscu.

Dziewczyny służące pojawiały się i wkrótce znikały. Stroiły piękną Carlę i układały jej włosy, lecz kochały Tiril za spontaniczną wesołość I pozbawiony wyniosłości stosunek do służby. Jednak po kilku dniach niezadowolona gospodyni oddalała wszystkie. Tiril nie mogła zrozumieć, dlaczego. Zawsze było jej smutno, kiedy kolejna dziewczyna opuszczała dom. Ale nie trwało to długo i Tiril znowu stawała się radosna.

Carli pozwalano towarzyszyć rodzicom podczas składania wizyt, a także pokazywać się w salonie, kiedy przyjmowano gości. Tiril traktowała to jako coś naturalnego, pomagała ubierać Carlę, by siostra wyglądała jak najbardziej reprezentacyjnie, i patrzyła w zachwycie, gdy tamta kręciła się przed lustrem w swoim wspaniałym stroju. A potem tkwiła na półpiętrze, przewieszona przez poręcz schodów, przypatrywała się gościom i niemal miała łzy w oczach, kiedy ojciec ujmował Carlę za rękę i mówił do zgromadzonych: „A oto moja mała laleczka”.

Mama uśmiechała się tylko z zadowoleniem. Mama, jak powiedziano, była olśniewająco piękna, i Tiril cieszyła się niezmiernie, że kręci się wokół niej aż tylu młodych mężczyzn. Matka zresztą przy takich okazjach po prostu promieniała, a jej perlisty śmiech słychać było w całym domu.

Po każdym przyjęciu Tiril słyszała zza ściany głosy rodziców. Ostre, pełne gniewu. Tiril nie pojmowała, o co chodzi, i sprawiało jej to ból. Następnego dnia jednak wszystko znowu wracało do normy. Matka, jak zwykle, nie miała czasu z nią rozmawiać, bo musiała się spotykać z przyjaciółkami na Torvalmenningen. Ojciec też nie miał czasu, bo bardzo był zajęty w swoim biurze. Nie wiadomo z jakiego powodu nazywano go konsulem i Tiril napawało to dumą.

Trudno powiedzieć, kiedy dziewczynka zaczęła się domyślać, że coś jest nie tak jak trzeba. W każdym razie dochodziła do tego stopniowo.

Może po raz pierwszy doznała tego uczucia tamtego dnia, gdy pozwolono obu siostrom towarzyszyć matce na spacerze po eleganckich ulicach Bergen? Spotkały wtedy pewnego młodego pana, którego mama najwyraźniej znała. Otóż ów pan o coś zapytał, a matka odpowiedziała najpierw swoim perlistym śmiechem, po czym rzekła półgłosem, ale tak, że idące z tyłu dziewczynki mogły usłyszeć: „Nie, nie, oczywiście, że to nie są moje córki! Co pan sobie myśli, panie Brosten, ile ja właściwie mam lat? I czyż one są do mnie choć troszkę podobne?”

Carla zarumieniła się wtedy i sprawiała wrażenie przygnębionej, Tiril natomiast zdumiała się niewymownie. „czy my naprawdę nie jesteśmy...?” - zaczęła, ale opiekunka dziewczynek przerwała jej pospiesznie: „Oczywiście, że jesteście. Pani Dahl żartowała!”

A może to dziwne zachowanie Carli podsunęło jej myśl, że w rodzinie coś jest nie w porządku? Carla tak często płakała. Wprawdzie dziewczynki miały osobne pokoje, ale rano Tiril wielokrotnie stwierdzała, że oczy Carli są zapuchnięte i czerwone. Próbowała pytać, dlaczego, ale wtedy Carla odwracała się gwałtownie i wybuchała głośnym szlochem.

To sprawiało dotkliwy ból wrażliwej duszyczce Tiril.

Z ojcem nieczęsto miewała kontakt. Był to pozbawiony poczucia humoru wysoki mężczyzna, niegdyś z pewnością bardzo przystojny. Teraz pod peruką ukrywał łysinę, zaś piwo i wino, których nadużywał, wyokrągliły mu sylwetkę, mówiąc wprost, obdarzyły go wydatnym, mało ponętnym brzuchem. Tiril pamiętała, że dawniej ojciec ubóstwiał swoją piękną żonę, teraz jednak prawie ze sobą nie rozmawiali. Pomiędzy małżonkami panował taki chłód, że nawet ona to zauważała.

Matka zresztą straciła już wiele z dawnej urody. Rysy twarzy zaczynały się rozmazywać i bardzo często czuć było od niej winem. Śmiech, dawniej taki perlisty, ostatnio stawał się przenikliwy i nieprzyjemny, pani Dahl rzadko teraz spędzała czas w domu. Tiril działała jej na nerwy do tego stopnia, że często krzyczała: „Czy nikt nie może wziąć w karby tej hałaśliwej dziewczyny?” Matka przestała też pokazywać gościom swoją śliczną starszą córkę. Żeby irytować męża, nazywała Car1ę ukochaną córeczką tatusia i na ogół powiedziawszy coś takiego znowu wychodziła, ojciec zaś wrzeszczał: „Do którego kochanka dzisiaj się wybierasz?” Matka odpowiadała na to złośliwie: „Ciebie nie powinno to interesować, już i tak do niczego się nie nadajesz”.

Tiril dorastała i zaczynała rozumieć coraz więcej. Coraz gorzej też czuła się w domu i starała się unikać spotkania z rodzicami. Było to absolutnie niezbędne, by mogła zachować spokój i pogodę ducha.

Ojciec posiadał dwa konie i dziewczynka spędzała wiele czasu w stajni, przy zwierzętach. Nikt jej tam nie przeszkadzał. Opowiadała koniom o wszystkim, a one słuchały cierpliwie i sprawiały wrażenie, jakby rozumiały jej troski. Nigdy nie pozwolono jej trzymać w domu nawet najmniejszego stworzenia, wszystkie bezdomne psy i kocięta, które zabierała z ulicy, witano krzykiem i wyrzucano bezlitośnie. Nikt natomiast nie wiedział, że jej powiernikami są konie.

- Co ja mam zrobić z Carlą? - szeptała jednemu do ucha, przytulona do jego grzywy. - Ona nie chce ze mną o niczym rozmawiać, uważam, że to wielka szkoda. Bo może mogłabym jej pomoc.

Teraz właśnie Tiril kończyła trzynaście lat. Udało jej się zachować wiele cech dziecięcych, wiele jednak zostało unicestwionych. Od czasu do czasu stosowano wobec niej surowe metody wychowawcze, uważano, że z tą swoją radością życia i entuzjazmem wobec otoczenia jest dzieckiem kłopotliwym. Hałaśliwy bachor, mawiała matka ze złością. Ojciec nie mówił nic, on kompletnie ignorował Tiril.

W tym wieku była już w stanie uświadamiać sobie, że nie ma w niej nic takiego, z czego rodzina mogłaby być dumna. W każdym razie jeśli chodzi o wygląd. Zwłaszcza gdy się absolutnie nie chciało dostrzegać radości w jej wzroku ani promieniującego od niej ciepła... tak, bo niestety wiele więcej do pokazania nie miała. Matka już dawno zrezygnowała z ubierania swojej młodszej córki w śliczne ubranka jak dla laleczki. Okazało się to po prostu niemożliwe. Dziewczynce - o zgrozo! - zaczynały się rysować muskuły. Była kanciasta i zbudowana niczym chłopak, twarz miała szeroką i wiecznie uśmiechniętą, szyję zbyt masywną, nogi za krótkie i tak dalej, i tak dalej. Słowem - beznadziejna.

Rodzice nie zdawali sobie sprawy z tego, że Tiril żyje swoim własnym życiem. Serce jej krwawiło na widok wszystkich cierpiących, więc kiedy nikt na nią nie patrzył, odkładała dla biednych jakieś kąski domowego jedzenia, w końcu robiła to nieustannie. Oddawała potem zapasy tym, którzy ich potrzebowali, ale domownicy nie wiedzieli o jej tajemniczych wyprawach.

Stary człowiek mający tylko jedno oko w okaleczonej twarzy, który wyglądał tak strasznie, że inni nie chcieli nawet słyszeć o jego istnieniu, wyczekiwał na nią codziennie, schowany za narożnikiem domu, i Tiril nigdy go nie zawiodła. Nie trzeba było wiele pożywienia, żeby podtrzymać w nim życie, lecz ona często ubolewała, że udało jej się zdobyć zaledwie kromkę chleba i jakąś wygotowaną kość z resztkami mięsa. Starzec przyjmował to z wdzięcznością i błogosławił dziewczynkę.

Małe dzieci z bocznej uliczki, których ojciec wszystko przepijał, a dzieci i żonę bijał codziennie, również miały jej bardzo wiele do zawdzięczenia. Często była w stanie ofiarować im tylko jakąś zabawkę, co nie mogło zaspokoić ich głodu, lecz one mimo to na jej widok rozjaśniały się radośnie. Po pożarze w roku 1702 w Bergen żyło rozpaczliwie dużo bezdomnych ludzi.

Żona węglarza dostała maść na swoje owrzodzone nogi. Kiedy stara pani Grønske leżała umierająca, pastor zaś wolał iść na przyjęcie do burmistrza, właśnie Tiril siedziała przy posłaniu staruszki aż do końca. Sakramentów wprawdzie nie mogła jej udzielić, lecz ciepła dziewczęca rączka sprawiała, że konająca nie czuła się w ostatniej godzinie taka samotna i porzucona na pastwę losu.

Zniszczone dziewczyny uliczne w portowej dzielnicy, te, których już nikt. nie chciał, dostawały od czasu do czasu buteleczkę najlepszej wódki pana konsula. Albo przynajmniej chwilę przynoszącej pociechę rozmowy, kiedy zmarznięte wysiadywały na schodach. Tiril co prawda niezbyt wiele pojmowała z tego, o czym te kobiety mówiły, były to przeważnie płaczliwe zwierzenia najrozmaitszego rodzaju. O mężczyznach, którzy je bili, lub o takich, co zarazili je okropną chorobą, albo - co było najgorsze ze wszystkiego - ukradli z takim trudem uzbierane pieniądze. Opowiadały o marzeniach, które nigdy się nie spełniły, o jakichś przemyślnych, lecz, niestety, nieudanych próbach zdobycia bogactwa, o księciu na białym koniu, który nigdy nie przybył, o dzieciach, które się nie narodziły...

Po ulicach włóczyło się wiele bezdomnych psów. Również dla nich Tiril zawsze miała dobre słowo, a często i coś do jedzenia. Starannie to dzieliła, by każdy dostał i żaden nie czuł się zapomniany.

Pewnego dnia była świadkiem niezwykle przykrego wy - darzenia, mianowicie dorosłe psy starały się przegonić niedużego szczeniaka. No, taki mały to on może nie był, miał jednak skaleczoną jedną łapę i kulał. Tego typu sprawy zdziczałe psy załatwiają po swojemu, lecz Tiril nie mogła się na to godzić. Rzuciła się na ratunek psiakowi, który, zapędzony w kąt, znalazł się w sytuacji bez wyjścia.

Tiril stanęła tak, by go zasłonić. Nierozważny krok,, trzeba powiedzieć, lecz nie miała czasu się zastanawiać. Zresztą tamte psy ją przecież znały!

I rzeczywiście, jeden czy drugi najpierw warczał groźnie, lecz stanowczy głos Tiril skłonił je do odwrotu.

Żaden zwyczajny człowiek nie byłby w stanie tego dokonać, Tiril jednak, jak powiedziano, przyjaźniła się ze zwierzętami. A one okazywały jej respekt!

Oczywiście, zabrała szczeniaka ze sobą do domu. Nie przyniosła go jednak do mieszkania, na tyle miała już rozumu i doświadczenia. Wymościła niedużą skrzynkę sianem i umieściła ją w stajni. Tam też wykąpała psiaka, który spoglądał na nią przestraszonymi, lecz pełnymi wdzięczności oczkami, kiedy ostrożnie przemywała nie tylko ranę, lecz i całe ciałko. Przyszedł woźnica, patrzył przez chwilę, co robi dziewczynka, po czym stwierdził:

- Nie warto się zajmować taką gadziną! Wyrośnie z tego wstrętne psisko, wielkie i niebezpieczne. A poza tym toto ma na pewno pchły i parchy. Zabiłbym paskudztwo i byłby spokój!

- Ani mi się waż! - zawołała Tiril oburzona. - To mój przyjaciel i będzie miał na imię Nero. Bo tak powinien się nazywać czarny pies. I wcale nie ma ani pcheł, ani parchów!

Po tym wszystkim jednak nie miała odwagi zostawić szczeniaka w stajni. Wyszukała ustronne i osłonięte miejsce w ogrodzie, z tyłu za szopami na drewno, i uznała, że tam będzie malcowi najlepiej.

Malec to niezbyt precyzyjne słowo, a nawet całkiem nieodpowiednie. Nero wyglądał tak, że nie ulegało wątpliwości, iż wyrośnie na potężną bestię, świadczyły o tym zwłaszcza łapy. Wiele wskazywało też na to, że nie jest zwykłym kundlem, przynajmniej jedno z rodziców musiało należeć do dobrej rasy. Nero pochodził zapewne z nie akceptowanego przez ludzi mezaliansu. Jeszcze za wcześnie, by wróżyć, jak będzie wyglądał jako dorosły, ale z pewnością jego futro stanie się gęste, a głowa duża. Miał bardzo piękne, wilgotne oczy, którymi wpatrywał się w Tiril z uwielbieniem.

Na dłuższą metę niełatwo było utrzymać szczeniaka w ukryciu. I rósł przerażająco szybko. Któregoś dnia pani Dahl rozgniewała się nie na żarty.

- Co to za straszne paskudztwo leży przed naszymi drzwiami? Zastrzel tego psa, Carl!

Tiril wypadła z domu jak błyskawica i wyciągnęła Nero na ulicę.

- Nie będziesz nigdy w tym domu bezpieczny - mówiła. - Muszę cię zapoznać z twoimi pobratymcami.

Została z wychowankiem przez całe popołudnie. W końcu stwierdziła, że zwierzę jest wystarczająco duże i silne, by budzić respekt u innych psów. Nero bardzo chciał z nią wracać, ale jakoś jej się udało go przekonać, by tego nie robił. Pożegnanie było długie i wzruszające. Tiril ze łzami w oczach szeptała mu do ucha słowa pociechy i obiecywała, że odwiedzi go jak tylko będzie mogła. Urządziła mu wy - godny kąt na wybrzeżu w pobliżu portu, w starych magazynach, które uratowały się z pożaru, i ustawiła tam jego miski pełne jedzenia i picia. Potem z bardzo ciężkim sercem powlokła się do domu.

Carla po prostu gasła w oczach, w końcu była już jedynie cieniem siebie sprzed roku. Od dawna już nie tylko Tiril ukrywano przed gośćmi. „Przecież i tak nikt nie chce uwierzyć, że ja mogę mieć takie duże dzieci” - mówiła pani Dahl, jakby chciała się wytłumaczyć. Ojciec też już nawet nie spoglądał na starszą córkę, a młodszej przecież nigdy właściwie nie zauważał.

Tiril próbowała jakoś zbliżyć się do siostry, ale bez powodzenia. Wiedziała, że nadal są przyjaciółkami, lecz z jakiegoś powodu siostra nie może się jej zwierzyć ze swoich zmartwień. Tiril, która do niedawna widziała świat jako radosne, zalane słonecznym blaskiem miejsce, nie pojmowała nic a nic.

Pewnej nocy obudziła się z wrażeniem, że nie jest w pokoju sama. Jakaś ciemna postać skradała się od strony okna. Dziewczynka zerwała się ze zdławionym krzykiem.

- Cicho bądź, głupia! - usłyszała. To ojciec! Trzymał w rękach coś, czego nie była w stanie rozróżnić. - Chciałem tylko zobaczyć, co ci się stało. Krzyczałaś przez sen.

- Dziękuję, ojcze - bąknęła wzruszona jego troskliwością. - Nic mi nie jest.

Jej oczy zaczynały się przyzwyczajać do ciemności i odnosiła wrażenie, że twarz ojca jest jakaś dziwna, jakby go coś bardzo wzburzyło. Stał jeszcze przez chwilę, wpatrywał się w nią uważnie, po czym zdecydowanie szepnął: „Nie” i wyszedł, a to, co trzymał w ręce, z cichym szelestem zniknęło wraz z nim.

Tiril ze zdumieniem potrząsała głową i uśmiechała się. na ogól nie interesował się jej snami. Nie potrafiłaby sobie w ogóle przypomnieć, czy przychodził kiedykolwiek do jej pokoju, w każdym razie nie leżało w jego zwyczaju życzyć jej dobrej nocy od czasu, gdy była całkiem malutka.

Pełen napięcia nastrój w domu stał się dla niej już tak trudny do zniesienia, że gotowa była potraktować to wydarzenie z nadzieją, że może coś zmieni się na lepsze. Zwłaszcza że głęboko zapadły jej w serce słowa, które kiedyś wypowiedziała matka: „To nie są moje córki. Czyż ta młodsza jest choć trochę do mnie podobna?”

To była prawda. Tiril nie miała w sobie nic, co by ją czyniło podobną do starszej siostry Carli czy do matki. Nie miała też w sobie nic z ojca. Uważała zresztą, że w miarę upływu czasu jego twarz coraz bardziej przypomina rybi pyszczek. Wyglądał jak ryba z tymi wyliniałymi wąsami i rzadkim zarostem, a także coraz większymi problemami, by zapiąć krótki tużurek na wydatnym brzuchu. Godność była dla niego sprawą tym ważniejszą, im mniej jej pozostawało. Robił się coraz bardziej zgorzkniały i złośliwy.

Nie, Tiril nie była podobna do żadnego z nich.

Świadomość tego stanowiła dla dziewczynki niemałą pociechę. Często „dyskutowała” o tych sprawach z Nerem.

- Zastanawiam się, Nero, kim byli moi prawdziwi rodzice.

Pies słuchał swojej pani uważnie i patrzył jej w oczy poważnymi ślepiami, aż zaczynała się uśmiechać.

- Z pewnością byli niewysokiego wzrostu i mieli takie kanciaste figury jak ja - śmiała się. I znowu oboje z Nerem odzyskiwali znakomity humor. - Myślę, że byli wędrownymi kuglarzami, co ty na to? Kuglarze zawsze są radośni. A jacy zręczni! Potrafią wykonać salto mortale.

Tiril wywijała koziołki na trawie, Nero uważał, że to wspaniała zabawa. Potem mocowali się i turlali po ziemi. W końcu dziewczynka usiadła zdyszana.

- Wiesz, ale chciałabym, żeby Carla naprawdę była moją starszą siostrą. Co ja mam z nią robić, Nero? Jak mam postępować, żeby znowu odzyskała radość?

Pies nie umiał udzielić jej żadnej rady.

Oczywiście dziewczynka z dobrej rodziny nie mogła w ten sposób biegać po ulicach. Tiril jednak miała swoje tajemne ścieżki, przekradała się przez ogrody, chodziła bocznymi uliczkami, kryła się w zaułkach, kiedy wszyscy myśleli, że spokojnie siedzi w swoim pokoju. Zresztą domownicy byli pochłonięci własnymi sprawami. Tylko Carla wiedziała, co się dzieje. Z początku bardzo się niepokoiła zachowaniem siostry, nigdy jej jednak nie zdradziła, a później uznała, że Tiril radzi sobie sama bardzo dobrze.

Pewnego dnia do domu konsula przyszedł jakiś obcy człowiek. Tiril dostrzegła go z góry i przechylona przez poręcz schodów przyglądała mu się z ciekawością. Ojciec pospiesznie wprowadził przybysza do salonu.

- Co pan tu robi? - spytał z wyraźnym niepokojem. - Nie wolno panu tu przychodzić!

Gość nosił perukę, kołnierz surduta miał wytłuszczony. W jego glosie pobrzmiewały jakieś groźne tony.

- Skoro pan się u mnie nie pokazuje, panie Dahl, to muszę moje interesy brać w swoje ręce.

- Powiedziałem przecież, że zapłacę. Już wkrótce.

- Słyszę to od dawna.

- Ale ja mam środki. Muszę je tylko uruchomić.

- Pan ma na myśli pieniądze panny? No, to ich nie może pan uruchomić. Przynajmniej dopóki dziewczyna...

- Ciii! - syknął pan Dahl niecierpliwie i rozejrzał się nerwowo. Tiril odsunęła się od poręczy i poszła do swojego pokoju.

To Carla ma pieniądze? myślała zdumiona. I ojciec zamierza je zabrać? To nie może być uczciwa sprawa!

Żeby tylko mogła jakoś siostrze pomóc! Ona, Tiril, niczego, oczywiście, nie posiada, nawet nie jest spokrewniona z tą rodzina, sama doszła do takiego wniosku.

Ale przecież pozwolono jej tutaj mieszkać. Przygarnęli dziecko wędrownych artystów i byli dla niej mili, więc oczywiście powinna pomagać jak potrafi.

W tamtym okresie Tiril do tego stopnia akceptowała myśl o swojej obcości w tym domu, że sama w to wierzyła. Osobą, którą naprawdę chciała wesprzeć, była nieszczęsna Carla. Ale nie umiała jej nakłonić do zwierzeń. I nic nie zmieniło się do chwili, gdy Carla skończyła szesnaście lat, a Tiril miała czternaście.

Nieoczekiwanie matka oświadczyła, że starsza córka powinna wyjść za mąż za pewnego bardzo bogatego młodego mieszkańca Bergen. Od tego dnia dom znowu się ożywił, ku wściekłym protestom ojca organizowano wielkie bale i przyjęcia jak za dawnych dobrych czasów. Tiril nigdy nie widziała ojca w takim stanie. I to wcale nie przyjęcia tak go irytowały, dziewczynka była pewna, że chodzi tu o coś zupełnie innego. O coś okropnego, czuła to, ale nie była w stanie nawet w przybliżeniu określić, o co.

Pewnego ranka zapłakana Carla siedziała w salonie na górze. Tiril weszła tam nieoczekiwanie, więc starsza siostra nie mogła już uniknąć szczerej rozmowy.

- Kochana Carlo - powiedziała Tiril, sadowiąc się na podłodze u stóp siostry. - Jako dzieci byłyśmy przecież serdecznymi przyjaciółkami. Czy nie możesz mi powiedzieć, dlaczego jesteś taka smutna?

Carla tylko ukryła twarz w wielkiej chustce do nosa i zaczęła głośno szlochać.

- Czy to dlatego, że mama postanowiła cię wydać za mąż? - zaczęła Tiril ostrożnie. - A ty tego nie chcesz?

- Owszem, chcę. Niczego bardziej nie pragnę, jak wyjść za niego. To taki wspaniały młodzieniec - łkała dalej Carla, obejmując rozpaczliwie siostrę.

- No to o co ci chodzi? - zawołała Tiril.

Carla zaniosła się nowym szlochem.

- Ja chcę umrzeć - wykrztusiła. - Po prostu chcę umrzeć, uwolnić się od tego całego... brudu! Ja jestem brudna... chcę umrzeć!

- Ale przecież nie możesz niczego takiego pragnąć! - zawołała Tiril w najwyższym zdumieniu. - I nikt nie myje się tak starannie jak ty. Jesteś taka śliczna!

- Śliczna - prychnęła Carla. - A co to znaczy? To ty jesteś piękna, Tiril! Ale, oczywiście, tylko ja to widzę.

Tiril musiała się roześmiać.

- Piękna? Ja? Nigdy nie słyszałam niczego równie szalonego!

Carla uniosła głowę i z twarzą zalaną łzami patrzyła na siostrę.

- Gdybym tylko mogła...

- Rozmawiać ze mną? - podsunęła Tiril instynktownie. - To prawda. Dlaczego ty nie chcesz mi nic powiedzieć? Właściwie... właściwie to my mamy tylko siebie, wiesz?

Starsza siostra kiwała głową.

- Tak - szepnęła żałośnie. - Jesteś taka miła, Tiril, a nikt tego nie dostrzega! Nie pozwól sobie zrobić krzywdy, nie pozwól, by cię ktoś zniszczył, moja kochana, mała siostrzyczko!

Carla znowu wybuchnęła płaczem i wybiegła z pokoju.

Tiril siedziała bez słowa, nie będąc w stanie rozeznać się w tym wszystkim.

Pewnego dnia usłyszała prawdziwą kłótnię rodziców. Ponieważ znajdowała się właśnie w pokoju obok, nie mogła stamtąd wyjść i musiała wbrew swojej woli słuchać ich bardzo przykrych słów.

- Jesteś obrzydliwa - mówił ojciec ze złością. - Popatrz tylko w lustro! Jesteś nieustannie pijana. Wystarczy na ciebie spojrzeć, żeby wiedzieć, ile i kiedy wypiłaś.

- I to ty mówisz! - odparła matka ostro. - Jakbyś sam pił mniej. Czy dlatego mi dokuczasz, że już się do niczego nie nadajesz w łóżku? Jak to dawno temu pokazałeś po raz ostatni w mojej sypialni? Co? Może mi odpowiesz?

Głos ojca stał się lodowaty:

- Czy myślisz, że mógłbym mieć jeszcze na ciebie ochotę?

- Był czas, że mnie ubóstwiałeś.

- Tak. Bo byłaś czysta i niewinna. Wybrałem cię, bo podobała mi się twoja świeżość...

- O, nie wątpię, miałam wtedy ledwie piętnaście lat!

- Byłaś tylko moja - ciągnął ojciec niezrażony. - Ja nie chcę dzielić mojej żony z połową miasta. Pragnę czystości! Chcę tego, co należy do mnie i tylko do mnie!

- Jak służące i niańki, tak?

- Nie bądź wulgarna! Nie obchodzisz mnie już ani trochę, ty dziwko!

Matka odparła urażona:

- A co ja mogę na to poradzić, że wszyscy mnie uwielbiają?

- Nie bardzo widzę tych wielbicieli.

- Co ty możesz o tym wiedzieć?

Tiril usłyszała głośne plaśnięcie i zdławiony krzyk matki, po czym ojciec szybko opuścił pokój. Matka biegła za nim, wykrzykując obrzydliwe wyzwiska.

W końcu Tiril także mogła wyjść. W sieni stały dwie służące i rozmawiały półgłosem. Nie spostrzegły dziewczynki.

- Co ona miała na myśli z tymi służącymi i niańkami? - pytała młodsza i najnowsza w tym domu.

- Cóż, niełatwo było się dziewczynom tutaj utrzymać. On, jak nie dostał, czego chciał, wyrzucał bez miłosierdzia. A jak dostał, to wyrzucała pani.

- A teraz jest lepiej?

- Lepiej. Bo widzisz, on się dobiera...

- Jezu - jęknęła starsza kobieta i zasłoniła usta rękami, bo właśnie zobaczyła Tiril. Obie służące wycofały się do kuchni.

...